“पृय टेम्केलाई पत्र” 

प्रिय टेम्के  !

आज अचानक तिम्रो याद आयो । मैले तिमीलाई छोडेर हिडेको पनि  १५ औं बर्ष भैसकेछ । हिजो दिनभरि यताको आकाशमा बादल थियो । सायद तिमी पनि बादलुको घुम्टोले ढाकिएर विवाह मण्डपकी दुलही जस्तै भएकी हौली । म त्यहाँ छँदा तिमी रोइरहन्थ्यौ जस्तो लाग्थ्यो । अलिकति बादल पनि तिमीलाई मन पर्दैनथ्यो । यहाँ तिमी जस्तै ग्यान्टिङ्ग हाईल्यान्ड छिन् तर तिमीभन्दा धेरै सानी छिन्, तिमी जस्ती जवान पनि छैनन् । तिमी जस्ती रसिली पनि छैनन् ।

यो पराई शहरको एउटा छेउमा रहेकी छे काफल लालीगुराँस ऐसेलुका गहना त छदै छैन ग्यान्टिङ्ग हआईल्याड सँग जहाँ  तिमीले लगाएका जस्ता ताजा उज्याला र रसिला छैनन् । जेनतेन बाँचेकी छन् यिनी , आज बिहानको झुल्के घाममा यिनैलाई देख्दा तिम्रो संझना आयो । सायद तिमीले मलाई चिन्दिनौ होला । चिन्नु पनि कसरी ? म त लामो समय तिम्रो पाउमा टेकेको छैन  ।

जन्म बालापन त्यही रमाए  तिम्रो समिपमा हरेक दिन बास बसेको छु  । एक दिन हैन २१औं वसन्त बिताएको छु । म तिम्रै सामुन्नेको ठिक पुर्बमा उभिएको त्यो बास्थाला अनि तिम्रो सिरमा रहेको सेल्मेको फेदमा निर्मित एउटा खण्डहर बस्ती नै मेरि पृय बास्थलामा रमाउदै  म त्यहि हुर्केको हो त्यही बसेँको हो २१ बर्ष सम्म । म हरेक दिन उठ्ने बित्तिकै तिमीलाई नै हेर्थेँ । पहिलो दर्शन तिम्रै हुन्थ्यो ।किनभने तिम्रो ठिक पूर्वमा मेरो सामुन्ने नै थियो । तिम्रै   कानको छेउबाट हरेक दिन सूर्य दर्शन गर्थेँ मैले ।

पौराणिक कालमा ऋश्यशृङ्ग माहादेब नामका शृषिले तपस्या गरेका थिए रे तिम्रै काखमा बसेर । तिम्रो  पवित्र काखमा अवस्थित सोल्मा खिदिमा, सौरे, ढाढे अनि  मात्तिम

सेल्मेको काखमा रहेको बोरा, मखमाले , धिप्लुङ्ग किवा बास्थला  आफैमा अति नै भाग्यमानिरहेछ । तिम्रो काखमा रहन बस्न पाउनु भाग्य कै त कुरा हो नि हैन र ? म पनि त करिव २२ बर्ष त्यही काखमा लडिबुडि गरेको हो  नि !

प्रिय टेम्के  ! जब म हरेक बिहान बिछ्यौनाबाट उठ्थेँ, झ्यालको पल्ला उघारेर हेर्थे तिम्रै दर्शन गर्थेँ । तिमी रोएकी छ्यौ कि हाँसेकी छ्यौ कि वा निदाइरहेकी छ्यौ त्यो सबै म झ्यालबाट चिहाएरै थाहा पाउथेँ । मलाई लाग्थ्यो जब म तिमीलाई चिहाउथेँ तिमीले मलाई इसारा गरेर बोलाउथ्यौ । आफूसँग आउन निमन्त्रणा गर्थ्यौ, अनूनय बिनय गर्थ्यौ । तिमीले मलाई धेरै बोलायौ  टेम्के ! अहिले मलाई पछुतो लागेको छ । म तिमीलाई भेट्न बर्षमा  एक पटक मात्र जान्थे । हाम्रो राम्ररी चिनजान थियो । तिमीलाई मैले पटक पटक नजिकबाट देखेको छु । शिर भरी लालीगुराँ सुनाखरी सुनगाभाले     सजिएकिरहिछौ तिमी । तिम्रो बक्षस्थल पनि अति नै सुन्दर लाग्थ्यो मलाई । फलाट, दाबिले  उतिस र सल्लो त देखेको थिएँ अरु के के लगाएकी थियौ मलाई हेक्का भएन ।

मेरो अल्छीपनाले मलाई तिम्रो माया बटुल्न दिएन । तिमीले मलाई दिन खोजेको माया मैले लिनै सकिन । मेरा साथीहरु दिन दिनै तिम्रो काखमा लडिबुडी गरेर फर्कन्थे । कहिले वरिपरि हरिया रुखहरूले घेरिएको चौरमा हा हा हो हो गरेर फर्कन्थे त कहिले तिम्रै गोड्जुरामा पुगेर बिसाई मार्थे । तर म अभागी तिम्रो सौन्दर्यको स्वाद चाख्‍न बर्षमा एक पटक मात्र पुग्थे  कि त मङ्सिर महिनामा कि त चैत्र महिनामा । हरेक दिन केवल तिम्रो सुन्दर मुहार हेरेर मात्र बसिरहेँ । अहिले मलाई पश्चाताप भैरहेछ ।

यहाँको ग्यान्टिङ्ग्मा कृतिम सजावट र रोपिएको गोदावारी , मखमाली , साइपत्री फुलले करोडौ कमाई लाखौ युवा युवतिलाई रोजगारिको अबसर दिएको देख्दा मेरो हृदय बिदारक हुन्छ । अनि तिम्रो याद आउँछ ।  तिमी सारै हिस्सी परेकी थियौ । हरेक बिहानीमा सोह्र सृङ्गार गरेर अँध्यारो गुफाबाट बाहिर निस्कन्थ्यौ । तिम्रा गहना र पोसाक पनि यति रंगी बिरंगी थिए कि, हरेक महिना जसो तिम्रो स्वरुप र सौन्दर्य फेरिन्थ्यो । कहिले तिमी रातै हुन्थ्यौ, कहिले पहेलै हुन्थ्यौ । कहिले छिर्केमिर्के हुन्थ्यौ । तिमीलाई मैले अरु जस्ती उजाड कहिल्यै पनि देखिन । सधै एकनासकी रसिली र भरिली थियौ तिमी । तिम्रै लागि कुनै कृतिम सजावट चाहिन्दैन । केवल अबसर र बिकास प्रबर्द्धन गरेर तिमी सम्म पुग्न सक्ने सडक बिस्तार गरेर तिमी भित्र भएका सुन्दर्यलाई परिचीत गराए मात्र  लाखौं बिदेशिन बाध्य युवालाई रोजगारको अवसर दिने थियौ ।

तर अपसोच त्यो हुन नसक्नु हाम्रो मुलुक भित्रका साथै त्यस क्षेत्रका नेता जनप्रतिनिधि ठुला ठालु भनाउदाहरुले विशेष ध्यान नदिदा पछाडी परिरहेका छौं । तिमिले  वरिपरि झुम्मिएर कोइली परेवा जुरेलि बट्टाई लामपुछ्रे कौवाहरू रमाई रमाई चार  वटै ऋतुका गीतहरू गाइरहेका हुन्थे । त्यो सुन्दा मनमा अत्यन्त आनन्द लाग्थ्यो मलाई । तिम्रो प्राकृतिक सुन्दरता र सुरम्यतामा डुबिरहन पाउने यहाँका मानिसहरू कति भाग्यवान ! उनीहरू देखि मलाई ईर्श्या लागिरहेछ ।

तिम्रो शिरोभागमा मन्दिर नजिकै नवनिर्मित भ्यूटावरमा चढेर मैले सम्पूण गुल्मीको अवलोकन गरेको थिएँ । गुल्मी मात्र हैन प्रिय ! त्यहाँबाट त वरिपरिका जिल्लाहरू अर्घाखाँची, प्युठान,बागलुङ्,पर्वत,स्याङ्जा,पाल्पा सबै देखिन्थे । भन्नेहरू भन्थे यस टावरबाट भारतको गोरखपुर पनि देखिन्छ रे । तर प्रिय ! वायुमण्डलीय प्रदुषणको कारण मैले गोरखपुर देख्‍न पाइन ।

प्यारी टेम्के  ! तिमीले मलाई नचिने पनि म तिमीलाई धेरै माया गर्छु । तिमी सधै हराभरा रहिरहनु । जनयुद्धकालमा जस्तै बन्दुक बोक्नेहरू लुक्ने ठाउँ नबनोस तिम्रो काख । क्रुर्र अपराधीहरूले एक पटक तिमीलाई बेस्सरी डढाएछन् हगी ! त्यो डढेलोले जलेको तिम्रा घाउका टाटाहरू देख्दा मेरो मन छियाछिया भएको थियो । तिमीलाई कुरुप बनाउने ती अपराधीहरूको कहिल्यै कल्याण नहोस् ।

त्यहाँ बस्ने सबैले तिमीलाई माया गरुन् । तिमी अवला छ्यौ, तिम्रो संरक्षण गर्नु आवश्यक छ । सबैले तिम्रो संरक्षण गरुन् । कुनै कालखण्डमा फेरि  तिमीलाई भेट्न आउँला नत्र त्यहाँ भएका साथीहरूसँग तिम्रो हालखबर सोधिरहने छु । सधै तिमी सुखी खुसीरहेको मात्र सुन्न पाउ सदा सदा ………!